Het landschap is traditioneel een geliefd onderwerp van de schilderijen. Talloze schilderijen tonen de schoonheid en de grootsheid van het landschap. In de romantiek was het landschap een geliefd onderwerp om de verbeelding van de kunstenaar te laten spreken en een gevoelige snaar bij de beschouwer te raken.
Het wordt lastiger om onbevangen het landschap tegemoet te treden. Het landschap vervalt en leidt. Wat eens een troostrijke en altijd aanwezig decor was, verschraalt, verdroogt, verbrandt. Dwalend door de bossen betrap ik mijzelf op mijn opmerkzaamheid van het verval.
Zomerse natuurbranden zijn in een paar jaar tijd bijna dagelijkse kost geworden. Op nieuwssites wordt in korte filmpjes verslag gedaan. Ik knipte op cruciale momenten een still uit zo’n filmpje en drukte deze af. Ik analyseerde het beeld, koos bepalende kleuren en verwerkte die in een gradiëntschilderij. Elk schilderij bestaat uit zes banen: een smalle boven en vier bredere in het midden.
Als de rook is verdwenen, halen we opgelucht adem. Maar zetten ons schrap. Vuur dat is bedoeld om te verwarmen, is vuur geworden dat verteert.
